Ik ben Fenneke

Mijn levensverhaal

De bitterzoete overwinning

“De laatsten zullen de eersten zijn” en “inertie”. Deze woorden kwamen in 2015 vanuit de ether tot mij toen ik me uit wanhoop en frustratie afvroeg waarom ik zoveel tegenwerking kreeg in mijn leven. De diepe toon en frequentie deden mijn lichaam en grond onder mijn voeten trillen. Op zielsniveau wist ik dat het de stem van God was, maar vervolgens kwam mijn verstand ertussen: “Wat krijgen we nu?!” Ik keek verbaasd om me heen…

Dromen zijn geen bedrog

Ik ben in dit leven met een spirituele opdracht naar de aarde gekomen. Maar we vallen iedere geboorte als het ware zo hard op ons hoofd, dat we ons niet kunnen herinneren waarom we hier zijn. Om mij daaraan te helpen herinneren krijg ik vanaf mijn zesde levensjaar voorspellende dromen. Helaas geen positieve voorspellingen, maar nachtmerries waaruit ik zwetend wakker werd. Ons gezin viel uit elkaar en ik zou er alleen voor komen te staan. Mijn moeder was er wel maar alleen geestelijk, en andere mensen keken weg als ik hen om hulp vroeg. Deze dromen zakten vervolgens weg naar mijn onderbewuste. Op die leeftijd begreep ik immers nog niets van dit soort dromen, een lotsbestemming en de wereld waarin ik terecht was gekomen...

In mijn eerste jaren op aarde was er nog niets merkbaar van deze onheilspellende kijkjes in de toekomst. Juist het tegenovergestelde. Ik ben geboren in een liefdevol ondernemers gezin, bestaande uit mijn vader, moeder en zus. Thuis was het super fijn; warm, gezellig en dynamisch want mijn ouders zijn beide creatief en ondernemend dus er was altijd ruimte voor nieuwe ideeën. Mijn zus en ik mochten onszelf ontdekken en gingen overal mee naartoe. Ik was een blij, energiek kind. En een dondersteen die de wereld elke dag vol enthousiasme tegemoet trad! Bij ons thuis stond de liefde voorop ❤️

Op een bepaald moment ontstonden er echter toch scheurtjes in ons stabiele fundament. Mijn moeder begon vage klachten te krijgen; terugkerende ontstekingen in o.a. de kaak, oren en blaas, moeheid, en op een bepaald moment kreeg ze ook last van paniekaanvallen. Ze kwam in het medische circuit terecht, kreeg diagnoses als fybromyalgie en ME toegeschreven en volgens de ‘deskundigen’ moesten benzodiazepines (pammetjes) en operaties soelaas bieden.

De zware druk van het leven dat mij te wachten stond, werd nog veel sterker voelbaar toen ik in mijn achtste levensjaar noodgedwongen naar mijn oma moest verhuizen omdat mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis. Als kind sta je dan machteloos en ik schoot acuut in de overlevingsmodus. Een bijkomend probleem was dat mijn zus gepest werd en vaak verdrietig thuis kwam, dus daar sprong ik voor op de bres. De wereld begon voor mij vanaf dat moment meer als een arena aan te voelen waarin je je niet op je kop moest laten zitten, want dan werd je het leven zuur gemaakt. De duale strijd begon en de krijger in mij werd wakker. Ik was geen ruziezoeker, maar als je het met mij of mijn dierbaren zocht ging ik het niet uit de weg.

Machtspelletjes

Het fenomeen dat kinderen kunnen genieten van machtspelletjes en het leed dat ze een ander aandoen was mij echter wezensvreemd. Uiteindelijk heeft het mij letterlijk alles gekost om te leren (in)zien dat dit fenomeen doorwerkt in een grote groep volwassenen, waarvan een klein groepje vanaf de tijd van Egypte de scepter zwaait op het aardse niveau en ongeveer 40% zich ‘incognito’ onder de mensheid begeeft om die eerste groep te helpen de huidige machtsstructuur; het piramide model, op z’n plek te houden.

Deze constructie wordt nu door een kritische massa doorzien en dit betekent het einde van een tijdperk! Het einde van het tijdperk van het derde chakra waarin de mensheid worstelt met het Ego en het thema macht versus onmacht en het begin van het vierde chakra, de opening van het hart. Ofwel, de mensheid groeit van de adolescentiefase naar volwassenheid.

‘All the world’s a stage’

William Shakespear

Mijn jeugd beschouw ik als leuk, verwarrend en zwaar tegelijk. Grapjes maken en geintjes uithalen deden we aan de lopende band. Maar tegelijk miste ik mijn ouders. Ik begreep niet wat mijn moeder precies mankeerde en ik maakte me zorgen om haar. Mijn oma verzorgde ons een aantal jaren maar ze was emotioneel afwezig; zelf streng gereformeerd opgevoed en deze religie wilde ze ook aan ons overdragen. De generatiekloof was groot en er speelden kwesties binnen de familie; ik merkte vaak discrepanties op tussen mensen hun woorden en daden. En aan het schoolsysteem kon ik mij als vrije ziel niet conformeren; ik barste van de levensenergie, was een buitenkind, hield van de natuur, dieren, sporten en ik had een handeltje in snoep en knikkers. Ik vond de meeste lesstof saai en ik kon mijn beweeglijkheid niet kwijt, dus die energie zocht één of andere uitweg en dat leverde mij al gauw de stempel opstandig(e) kind/ puber op die moeite had met autoriteit. 

Oorlog

Vol in de opbouw van mijn leven kreeg ik rond mijn twintigste aanhoudende dromen over dat ik samen met mijn moeder in de oorlog zat en dat ik haar moest helpen. Mijn moeder was ondanks dat ze al jaren van de medicatie was afgekickt en talloze therapieën had gevolgd ziek gebleven en spirituele aanwijzingen gaven haar te kennen dat we ons in een overgangstijd bevinden waarin we te maken hebben met een intergenerationele emotionele verstopping. Sinds mensenheugenis onderdrukken mensen hun zwaardere emoties en dit heeft geleid tot velerlei ziektes en een stagnatie in de algehele ontwikkeling van de mensheid. Deze stagnatie moest worden verholpen door emoties (energieën) voor een kritische massa te neutraliseren.

Op zielsniveau wist ik dat mijn moeder de waarheid sprak. Mijn interesse voor spirituele ontwikkeling was ook al wel gewekt en ik was mij bewust van vele misstanden in de wereld maar mijn spirituele kennis was nog gering en mijn bewustzijn fragmentarisch. En dat is het ook nog jaren gebleven want ik werd opgeleid in de reguliere hulpverlening en in de weekenden zette ik de bloemetjes buiten. Mijn naïeve aard, desinformatie, alcohol, drugs en slapeloze nachten hielden mij blind en ik besefte me de ware intenties niet van de mensen waartussen ik mij bevond. Mensen waarmee ik wel feestjes kon vieren maar die mij tegelijk psychologisch bewerkten. Mensen die zich voordeden als mijn partner, beste vriendinnen en vrienden.

Op grote schaal kunnen veel mensen inmiddels wel zien dat degenen die op het aardse niveau aan de touwtjes trekken op macht belust zijn. Voortdurend bezig om zich d.m.v. machtsspelletjes over de rug van anderen te verreiken. Maar het is moeilijker te zien als dit zich in onze persoonlijke kring afspeelt. In je familie, waar je als kind afhankelijk van bent en die je blind vertrouwt. In onze partnerrelaties en vriendenkring. We kunnen ons vaak niet voorstellen dat mensen die dichtbij staan kwaadaardige intenties met ons hebben. Toch zijn de basale evolutionaire krachten velen nog de baas.

Om een stap verder te komen in de evolutie was er daarom een kritische groep mensen nodig die zowel het systeem als hun naaste omgeving kon doorzien en onverleidbaar is tot de instandhouding ervan zodat er een nieuwe beweging op gang kan worden gebracht. Dit klinkt wellicht als een mooi en nobel streven maar de uitvoering was 24/7 hel op aarde!

Ondergaan om te genezen

Mijn moeder is wat ze in het Oosten een Avatar noemen, een indaling van een hoger bewustzijn om een volgende stap in de evolutie te bewerkstelligen. Een avatar, is tegen veel mooie, romantische verhalen in, iemand die het lijden van de mensheid op zich neemt. En met haar kwam er een Avatarische neerdaling van 21.000 rijpe zielen mee die op dit moment op aarde een Supramentaal bewustzijn dienden te bereiken/ belichamen als tegenwicht tegen de duistere krachten. En om dat hogere bewustzijn te bereiken, diende de gehele voorgeschiedenis voor die groep te worden opgeruimd; trauma’s van zowel dit leven als intergenerationeel overgeërfd trauma. Mijn moeder ging met haar individuele proces voorop en vanaf 2008 ging het opruimwerk voor de groep van start, die uiteraard zelf ook met hun proces bezig waren. Een helse klus waar mijn ziel klaarblijkelijk ook voor had getekend want van het ene op het andere moment verdween mijn natuurlijke beschermingscocon en werd ik overladen met negatieve energiestromen vanuit het collectieve veld en via mensen waarmee ik in contact kwam. Een voortdurende uitputtingsslag tussen zwemmen of verzuipen.

Velen kennen de ervaring wel wanneer je in een ruimte komt waar een zware, negatieve energie hangt waardoor je jezelf meteen naar/ neerslachtig voelt. Dat hadden wij 16 jaar lang iedere dag. Geen kortstondige gevoelens maar modderstromen van angst, frustraties, verraad, woede, depressie, schaamte, schuld, walging, eenzaamheid en verdriet waar geen einde aan kwam.

De smeltkroes

Overkoepelend gezien vond er een continue energetische uitwisseling plaats tussen zeer toxische mensen en ons gezin. Een groep mensen die gezamenlijk alle problematieken vertegenwoordigden waar zowel onze voorouders als de voorouders van de groep mee behept waren. Daarom zijn we geïncarneerd in Haaksbergen; ookwel ‘De ster van Twente’ genoemd en symbolisch weergegeven d.m.v. een Pentagram, een Duivels symbool. En een Duivels oord is het! Praktisch gezien was er een half dorp druk met de vernietiging van ons leven. Op een bepaald moment werd bekend dat mijn moeder voor een taak op aarde was die het collectieve bewustzijn zou verhogen en hiermee zou de huidige macht  in het gedrang komen. Dat moest koste wat het kost worden tegengewerkt. Denk hierbij aan het ruineren van ons gezin door ons tegen elkaar op te zetten, crisissen/ trauma’s orkestreren, aan de lopende band mensen op ons pad sturen om ons psychologisch te bewerken en energetisch leeg te zuigen, bezittingen afhandig maken, groei- en ontwikkelingsmogelijkheden blokkeren, zwarte magie op ons uitoefenen en aanhoudende pogingen om mij m’n ziel te laten verkopen. Een horrorfilm, echt waar. Een scenario dat ik nooit had kunnen bedenken. Een Truman show in het kwadraat!   

Één grote club

Om een lange reeks traumatische ellende in Haaksbergen en Rekken achter ons te laten hebben mijn moeder en ik in 2015 een poging gewaagd om elders een nieuw bestaan op te bouwen. Op dat moment doorzagen wij het systeem wel maar de club van 40% NSB’ers nog niet helemaal. Ik vertrok in eerste instantie alleen naar Zeeland waar direct alles in het werk werd gesteld om mijn poging te laten mislukken zodat ik terug zou keren naar de omgeving waar iedereen om ons heen goed op elkaar was ingespeeld. Maar ik baande mij een weg daar en mijn moeder kwam me achterna. Heel even had ik de tijd om op adem te komen. Ongeveer een jaar had ik een fijne relatie waarin ik kon zakken en ik startte mijn praktijkwerkzaamheden op waar ik veel plezier in had. Maar dit geluk was van korte duur want in Haaksbergen waren ze ons nog niet vergeten dus ik kreeg al gauw weer allerlei figuren op mijn pad die over onze rug hogerop wilden komen; als zogenaamde cliënten in mijn praktijk, mensen die zich voordeden als leuke, nieuwe vrienden/ vriendinnen en vervolgens de wrange conclusie dat ook deze ‘partner’ niet opgewassen bleek tegen omkoperij.

Het nieuwe begin waar mijn moeder en ik op hoopten was duidelijk nog niet aangebroken. Sterker nog, de energieën die wij te verduren kregen werden zwaarder en zwaarder. Ondertussen nam mijn spirituele ontwikkeling een vlucht en ik diende de klokken te luidden m.b.t. machtsmisbruik. Ik begon met een artikel over de reguliere hulpverlening, vervolgens over het spirituele ego dat ik tegenkwam bij zogenaamde spirituele leiders die zich verreiken aan de onwetendheid van de massa en daarop volgde een blog waarin ik een hele reeks duistere zaken aan het licht bracht.

Hopende op een hereniging van ons gezin dat in 2005 uit elkaar viel en op een mooie toekomst waarin we ons niet geleefde leven dubbel en dwars zouden inhalen, werkten mijn moeder en ik dag en nacht door aan de collectieve opdracht. Op de bres voor een betere toekomst, energieën neutraliseren, studeren en schrijven. Ook schreef ik door de tijd heen een studie nieuwe psychologie. Het bestaande was immers achterhaald, de vraag was alleen wanneer dat nieuwe zou beginnen? Maar de dagen werden weken en de weken werden jaren…       

De overwinning

Na wederom jaren afzien in Zeeland leidde het lot ons weer richting het Oosten van het land om te herzien met wie we al die jaren van doen hadden gehad. Schrikken kan ik je vertellen!

De club van 40% was nu volledig in ons bewustzijn en daarmee was in juni 2022 de taak volbracht. Er was voldoende opruimwerk verricht en het langverwachte moment suprême was daar; de groep van 21.000 had het benodigde, overkoepelende Supramentale bewustzijn bereikt.

Hoe kom je dan samen tot het besluit om van een brug te springen? zou je je nu kunnen afvragen… Nou dat is ook een scenario die ik mij nooit had kunnen voorstellen! Ik ben zowaar vaak wanhopig geweest dat er geen einde aan die taak zou komen maar op zielsniveau altijd vastberaden om hem te volbrengen en dit nieuwe tijdperk te gaan beleven op aarde.  Maar toch bereikten we in deze kritische fase een breekpunt. De onmenselijke uitputtingsslag had zijn tol geëist, we vonden onderweg geen aansluiting en het besef over wat er zowel in materieel als psychologisch opzicht nog diende te gebeuren om weer een fijn leven te krijgen voelde als veel teveel gevraagd op dat moment. Onze spirituele aanwijzingen gaven aan dat het wel goed zou komen maar de volledig uitgeputte toestand waarin wij ons bevonden kreeg de overhand waarop wij hebben besloten om uit het leven te stappen.

Tot de dood ons scheidt

Die actie werd voor mij van hogerhand afgekeurd want ik ben geweigerd aan de hemelpoort. Volledig in shock, zwaar gewond en getraumatiseerd werd ik na acht dagen wakker in het ziekenhuis, afgesneden van mijn medestrijder en rechterhand. Woorden schieten werkelijk tekort voor de situatie en staat van zijn waarin ik mij bevond. Fysieke schade; subduraal hematoom, zware hersenschudding, zintuigschade, nek- en rugwervelbreuken, scoliose, bekkenfractuur, een complexe elleboogbreuk, ontregelt zenuwstelsel en bindweefsel problemen. Psychologisch heb ik nog een lange periode last gehad van complexe PTSS; symptomen van oorlogstrauma’s, zware depressies en levensmoeheid. Vaker dacht ik dat ik hier nooit meer uit zou komen! Maar op de automatische piloot hervatte ik mijn proces. Traumaverwerking is voor mij namelijk geen specialisme waar ik enkel op mentaal niveau veel van weet, maar een geïntegreerd mechanisme omdat mijn leven daar vanwege het collectieve werk voornamelijk uit bestond. Door mijn fysieke schade waren de processen echter wel veel ingewikkelder. Het verlies van mijn moeder en de manier waarop is wel het moeilijkste proces in mijn leven gebleken. Ik voelde me geamputeerd want wij waren zowel biologisch als spiritueel gezien familie, dus die band was bovenaards. De meest diepgaande verbinding die ik heb ervaren en om na zoveel jaren strijden een fijn leven te creëren zonder haar, het moment waar we al die jaren samen naartoe hadden geleefd, voelde compleet zinloos…

Einde strijd

Inmiddels ben ik de situatie en het bizarre leven dat eraan voorafging te boven gekomen. Ik heb de Engelen aan mijn zijde gehad en ik dank aan hen ook mijn comeback! Het contact met mijn vader is herstelt, ik doe het werk waar mijn ziel blij van wordt en ik geniet weer van de kleine dingen in het leven.

Ik ben op het punt aangekomen dat ik met dit schrijven een streep trek onder het verleden.

Jaren heb ik gedacht dat ik een boek zou schrijven over hoe deze taak zich heeft uitgespeeld maar ik laat het bij deze samenvatting. Mijn moeder en ik hebben gedaan wat nodig was, ik accepteer mijn lot en ik wil mijn energie, kennis en ervaring graag inzetten voor het creëren van een betere wereld. Want die ontstaat niet vanzelf en daarom wil ik eenieder die dit leest vragen; “Is dit de wereld die je voor je kinderen wilt achterlaten?”

De ware wereldorde

Met mijn praktijk sla ik een brug naar een liefdevollere toekomst door een hand uit te rijken naar eenieder die oprecht verder wil. Waar je op dit moment ook staat of waar je ook in verstrikt bent geraakt. We leven in een moeilijke periode; velen willen het oude systeem niet meer maar het nieuwe is er ook nog niet dus ik begrijp alle angsten en zorgen die deze situatie met zich meebrengt en acties die daaruit voortkomen. Maar het kan echt anders! Het Universum opent deuren voor degenen die oprecht anders willen. Iedere dag biedt een mogelijkheid om het roer om te gooien; om oude rommel op te ruimen en een andere weg in te slaan. Laten we samen een nieuwe wereld bouwen! De tijd is rijp!

🙏🏻